Het grote verlangen naar het Drenkelingenhuisje op Terschelling

Interview met Rik de Groot.

1. De eerste vraag gaat uiteraard over Terschelling: wat voor binding heb jij met het eiland?

Jaarlijks, soms wel een tweejaarlijks, breng ik een bezoek aan Terschelling. Mijn schoonouders doen dit al 30 jaar, en sinds een aantal jaren doe ik hier met veel plezier aan mee.

Als ik op vakantie ben, wil ik graag veel dingen doen en zien. Mijn vriendin Judith noemt het onrustig, ik noem het nieuwsgierig. Omdat ik al meerdere keren op Terschelling ben geweest, heb ik veel al gezien. Toch ontdek ik elk keer nieuwe plekken. Terschelling is een perfecte combinatie tussen bos, duinen, strand en gezellige plaatsen.

2. Wanneer kwam bij jou het eerste verlangen naar boven om naar het Drenkelingenhuisje toe te gaan.

Meerdere keren ben ik op Terschelling geweest. Alle dorpjes, looproutes, standtenten en bezienswaardigheden zijn gemakkelijk met de fiets of auto bereikbaar. Terschelling is een overzichtelijk eiland je hoeft nooit langer dan een kwartier te rijden.

Toen ik op een fotoblog over Terschelling aan het lezen was, kwam ik regelmatig een foto van het Drenkelingenhuisje tegen. Na wat korte internetresearch kwam ik er al snel achter dat dit zich aan het uiteinde van het eiland bevond. ‘ In the middel of nowhere’

Dingen die onbereikbaar zijn, hebben een bepaalde aantrekkingskracht. Dit is ook het geval bij het Drenkelingenhuisje. Nu is het drenkelingenhuisje ook wel enigszins bereikbaar, maar er zijn wel een aantal zaken waar je rekening mee moet houden.

Ten eerste staat het huisje afgelegen aan het einde van de Boschplaat, op de grens tussen het stand en de duinen. Dit is aan de oostzijde van het eiland, 8 km vanaf meest oostelijke parkeerplaats. Met een simpele rekensom kom je erachter, dat dit een wandeling is van 16 km.

De leukste route loopt via de duinen heen en op het stand weer terug. Dan heb je gelijk wat variatie in de route. Dit is gelijk het tweede lastige punt. De Boschplaat (natuurgebied) is slecht beperkt geopend vanwege het broedseizoen. Het broedseizoen is van maart tot en met augustus.

3. Beschrijf eens hoe jouw bezoekjes aan het Drenkelingenhuisje verliepen.

Totaal heb ik het huisje twee keer bezocht. Misschien is het ook wel leuk om de mislukte pogingen te beschrijven.

Poging 1: s’ ochtends in een zomervakantie op het idee gekomen om naar het huisje te lopen. Al snel kwam ik erachter dat het broedseizoen was, dus helaas. Poging mislukt.

Poging 2: Deze poging was tijdens het naseizoen. Dus we konden een leuke wandeling maken over de Boschplaat, het broedseizoen was afgelopen. Ik had al in mijn achterhoofd om een bezoekje te brengen aan het huisje. Maar ik (en volgens mij ook de rest van de familie) had niet in de gaten dat een enkele reis al 8 kilometer was. We waren niet goed genoeg voorbereid voor deze tocht, halverwege de poging gestaakt. Dus poging mislukt.

Poging 3: Dan maar valsspelen! Na een paar mislukte pogingen werd het verlangen naar het huisje alleen maar groter. Uiteindelijk wil je toch die foto. Mijn vriendin kwam met de oplossing: we gaan met de standtaxi! Deze standtaxi is een truck, die bezoekers over het stand vervoerd. Het kan ook bijna niet missen, deze poging is geslaagd.

Poging 4: Op de fiets. Op Terschelling is geen officiele MTB-route. Daarom zelf maar een route bedenken! Dus ben ik op de fiets naar het huisje gegaan. Die dag was er een stevige westenwind, ik was er zo! Terugweg was een ander verhaal. Als met al: poging geslaagd.

4. Wat was voor jou toen het hoogtepunt.

Eenmaal bij het huisje zou je verwachten dat de ontlading groot zou zijn. Denk aan: tranen, highfiven en elkaar huggen enzovoort. Maar helaas, dit viel toch wat tegen. Het Drenkelingenhuisje bleek maar gewoon een huisje te zijn. En wat vaak bij bezienswaardigheden geldt, de reis ernaartoe is leuker dan de bestemming. Met de taxi voel je je toch een soort van bergbeklimmer die met de kabelbaan een berg beklimt en de top bereikt. Jan Willem en ik mogen altijd graag een foto maken. Ons geduld werd behoorlijk op de proef gesteld. Onze medereizigers bestormden het huisje, en klommen erop, lagen eronder, stonden ernaast. Na veel geduld hebben we toch een mooie foto kunnen nemen.

5. Wat weet je allemaal te vertellen over het Drenkelingenhuisje.

Vroeger als schippers schipbeuk leden, konden ze het huisje gebruiken om ‘ te overleven’. Het onderkomen staat afgelegen op het eiland. Het is een droge plek met wat basisvoorzieningen. In de loop der jaren is het huisje wat verloederd en uiteindelijk gesloopt (zie google voor het exacte verloop). Uiteindelijk is door de instanties besloten om het bouwwerk te herstellen en opnieuw op te bouwen en te verplaatsen richting de duinen! Eigenlijk is dit bouwwerk niet eens het originele Drenkelingenhuisje maar een replica! Het heeft nu geen officiële functie, behalve dan bedevaartsoord voor hobby fotografen :-).

6. Nu je al een paar keer bij het Drenkelingenhuisje bent geweest, wat is nu jouw grootste verlangen als het gaat om Terschelling.

Klinkt misschien gek, maar dat blijft het Drenkenlingenhuisje. De foto’s die ik heb gemaakt zijn oké, maar kunnen nog stukken beter! Zat meer aan zoiets te denken:

Daarnaast lijkt het me erg leuk om dit te combineren met de lange wandeling naar het huisje toe. De weg ernaar toe is leuker dan de bestemming, toch? Als grande finale die dag een afsluitend pilsje in de strandtent: Heartbreak Hotel Onder het genot van een ‘Burning love Burger’. Deze strandtent is perfect gelegen aan het einde van de route. Hoe mooi wil je het hebben!

Hieronder nog een afspeellijstje van Jan Willem om in de heartbreak-hotel-stemming te komen.

Sinds kort ben ik ook trotse vader van een dochter. Mijn dochter wil ik later ook het Drenkelingenhuisje laten zien. Een aquarelletje heeft bij ons al een prominente plek in de woonkamer, kan ze alvast al een beetje aan het idee wennen.