Ik zie Terschelling vanaf mijn werkplek!

Als ik thuiswerk en achter mijn laptop zit dan heb ik af en toe wel eens een moment dat ik even genoeg heb van steeds maar weer naar het scherm zitten te kijken. En wat zie ik dan als ik even boven mijn scherm uitkijk: dan zie ik Terschelling! Een vensterbank vol met herinneringen aan dit fantastische eiland. Uiteraard is ook de Brandaris terug te vinden in de vensterbank. De Brandaris is de oudste nog werkende vuurtoren van Nederland. De toren dient als een baken voor de scheepvaart en heeft zijn oorsprong in het jaar 1323. De eilanders zijn erg vertrouwd met deze vaste waarde van Terschelling.

Ik ben dan weliswaar geen eilander maar wanneer ik op het eiland ben dan voel ik mij ook verwant met de Brandaris. Al meer dan 30 jaar kom ik zeker 1x per jaar op het eiland. Steeds weer wanneer wij van de veerboot van Rederij Doeksen afrijden en voet aan wal zetten dan komt het gevoel van thuiskomen weer naar boven. En dat heeft ook met de Brandaris te maken.

Als het donker is dan schijnt het licht van de Brandaris over het hele eiland en dat is op de een of andere manier fascinerend. Steeds zie je dan weer die lichtbundel langskomen, hetgeen mij de bevestiging geeft dat ik weer eens op Terschelling ben. En iedere keer komt de Brandaris weer op de foto. Het is dan net alsof ik de vuurtoren voor het eerst op de foto zet. In feite is dat ook wel een beetje zo, want elke foto is weer anders.

Terschelling heeft veel te bieden: de zee, het strand, de duinen, de bossen, de leuke winkeltjes, de strandtenten en de fijne restaurants en cafés bezorgen je steeds weer nieuwe belevingen. Iedere keer wanneer ik met mijn vrouw en kinderen op Terschelling ben dan gaan we weer genieten van alles wat het eiland te bieden heeft. En dat doen we dus nu al meer dan 30 jaar.

We beginnen meestal de eerste avond met lekker eten bij de Mexicaan in Midsland.

De dagen erna volgen andere vast onderdelen zoals een bezoek aan de Bessenschuur waar we dan een stop maken voor een kop cappuccino met heerlijke cranberriegebak; uiteraard met slagroom.

Ook het strandpaviljoen Heartbreak Hotel in Oosterend kan altijd op een bezoek van ons rekenen. Het hele paviljoen staat in het teken van Elvis Presley, zoals ook de menukaart. Na lang studeren op de menukaart kom ik altijd weer op hetzelfde recept uit: de  Burning Love Burger XL en de Coupe Now or Never (softijs met advocaat, chocoladesaus en slagroom).

En dan hebben we natuurlijk nog de Schoemrakker. Het speciaalbiertje van Terschelling. Heerlijk om er dan een paar te nemen en met elkaar te proosten en als vanzelf volgen dan de bitterballen. En of het allemaal nog niet lekker genoeg is er altijd wel een moment op de dag dat het tijd is voor een haring en/of een portie kibbeling. Tja wat wil je nog meer. Nou ja dat is heel simpel: ik wil terug naar Terschelling! Zoals Hessel ook al bezingt en bijna elk weekend ten gehore brengt in zijn muziek- en eetcafé in Hoorn. Het is een nummer van 1985 waarmee hij de 18de plaats bereikte in de Top 40. Terug naar Terschelling ook al word je 100 jaar,zo luidt het refrein.

Helaas wordt het in 2020 niet terug naar Terschelling, maar terug naar het scherm waar ik achter zat. Weer inloggen voor het volgende videogesprek. Maar gelukkig kan ik elk moment weer even  kort ‘uitloggen’. Ik hoef dan alleen maar even omhoog te kijken en dan zie ik Terschelling weer en ben ik voor even weer op ’t Eiland.